Ode aan de zorgwerker

In deze tijd van Corona roemen we terecht de huidige zorgwerkers! Het is mooi om te lezen en te voelen dat er zoveel respect bestaat voor hen die snoeihard werken. Waar altijd, vaak 24/7 een beroep op gedaan kan worden. Zij die werken met hun hoofd, lijf en hart.

Onlangs verzorgden we een gastles aan een nieuwe generatie MBO zorgwerkers. We wilden niet “docentgestuurd” aan de slag, maar waren gericht op zoek naar dialoog met deze studenten. Welk beeld hebben zij over de zorg op dit moment? Over de organisatie ervan? Over de praktijk? En vooral, over zichzelf?

De nieuwe generatie zorgwerkers… Poeh, die staan voor een pittige taak in deze roerige tijd. Maar hoe betekenisvol & krachtig zullen juist zij kunnen zijn voor de toekomst? Voor waardevolle kwaliteitsborging aan de cliënt? Benieuwd waren we naar wie zij zijn en wat zij meenemen in het vak.

Twee zaken waren duidelijk voelbaar in deze jeugdige klas. Een serieuze hang naar hoe het in de praktijk is. Maar helaas was ook geremdheid voelbaar en werd deze uitgesproken. In wat zij denken en over hoe zij zichzelf wel of niet in zouden kunnen zetten in deze praktijk.

Het contrast viel op. Duidelijke potentie en drives waren voelbaar. Aandachtige stiltes vielen bij uitleg van de Just Me visie en er werd bevestigend geknikt. Laat mensen doen waar zij zich prettig bij voelen. Laat je niet verleiden door direct in oplossingen te denken. Ga niet enkel mee in de gestelde diagnoses en de “rechtstreekse oplossing” of daarbij gestelde omgangsdoelen. Iemand heeft wellicht een diagnose, maar is dat niet! Steek niet in op onderzoeksuitkomsten, maar sluit aan bij de persoon in kwestie. Maak kennis en vraag uit. Investeer in benadering! Hier werd energie uit de klas voelbaar. Overduidelijk dat zij dit ook zo uit zouden willen voeren. Prachtig… En bemoedigend voor de toekomst! Maar toen kwam er een vraag…

“Ik wil graag zoals jullie ook hebben gedaan, werken binnen de gesloten Jeugdzorg. Maar ik heb ervaren dat ik daarvoor zeker HBO moet hebben. En bovendien SKJ geregistreerd moet zijn.”

Ai, wat een pijnlijke constatering voor deze leerling. Het was aan te zien dat deze gemanifesteerde gedachte niet alleen hem, maar meer mensen in de klas ontzettend demotiveerde.

Getuigen deze eisen nou van een juiste en motiverende omgang met een gepassioneerde toekomstige beroepsgroep? Is dit een oplossing voor kwalitatieve zorg aan cliënten? Wat draagt dit hokjes denken allemaal bij? Begrijp ons goed, leren is natuurlijk fantastisch! Juist alle ontwikkeling is aan te moedigen en goed. Maar de cijfers zijn ook duidelijk; de (jeugd)zorg blijkt al lange tijd niet cliënt- en organisatorisch efficiënt ingericht, ondanks veranderde en verhoogde eisen.

Zou het niet gewoon en mooi zijn als er juist met een mix van beroepsprofessionals met diverse achtergronden, samenwerking gerealiseerd kan worden, waarin we elkaar aanvullen vanuit kennis, praktische vaardigheid en persoonlijke krachten en slagvaardigheid? Wij denken van wel: Samenwerken in eigenheid en gedeelde verantwoordelijkheid!

Hier deden we een duidelijke oproep aan de klas. Aan hen als beroepsgroep. Hun persoonlijke drijfveren en ambities, waar plaats is om met plezier en eigenheid cliëntgericht te kunnen werken. Dat is wat de zorg nodig heeft. Passie, brains en hands on mentaliteit. En daarmee continuïteit en kwaliteit.

En vooral een oproep tot trouw aan henzelf! Geen enkel beleid of regel kan bepalen wat jij kan zijn. Want je bent het namelijk al!